นิทานคำกลอน ขอขอบคุณเจ้าของผลงานทุกผลงาน
กระต่ายกัยเต่า
กระต่ายตัวหนึ่งเห็นเต่าเดินมา ก็หัวเราะว่าเต่าขาสั้น
เต่าได้ยินจึงรีบบอกไปพลัน ถึงท่านจะวิ่งเร็วดังลมพัด
ขาเราสั้นกว่าท่านนั้นก็จริง แต่อยากวิ่งแข่งด้วยจงช่วยหัด
กระต่ายได้ยินข้อความชัด ต่างก็จัดแจงเตรียมตัว
แล้วพากันไปหาหมาจิ้งจอก รีบบอกความอย่างถ้วนทั่ว
หมาจิ้งจอกบอกว่าท่านอย่ากลัว จงเตรียมตัวแข่งขันในทันใด
จงรีบแข่งขันกันทันที เรานี้จะช่วยตัดสินให้
เต่าคลานรีบรัดตัดตรงไป ถึงที่หมายเร็วพลันมิทันช้า
ฝ่ายกระต่ายถือดีในฝีเท้า ตัวเรานั้นวิ่งได้เร็วกว่า
หยุดนอนก่อนก็ได้ไม่นำพา ครั้นตื่นขึ้นมาก็ตกใจ
จึงรีบวิ่งไปมิได้ช้า ครั้นวิ่งมาถึงที่ที่หมาย
มองเห็นเต่าอยู่แล้วให้แสนอาย กระต่ายจึงพ่ายแพ้แก่เต่าเอย
หมากับเงา
หมาใหญ่ไปตลาด คิดบังอาจขโมยเนื้อ
วิ่งข้ามสะพานเมื่อ เห็นเงาตนในน้ำใส
ทิ้งเนื้อข้ามร่องแร่ง หมายจะแย่งเนื้อก้อนใหม่
ทั้งเนื้อทั้งเงาไซร้ ก็หายไปในทันที
ทำไมกระต่ายจึงมีหางสั้น
วันหนึ่งกระต่าย เดินดูดอกไม้ ที่ในทุ่งนา ครั้นมองดูไป เห็นหมาตัวใหญ่
ถือตะกร้าปลา กระต่ายอยากได้ จึงไปซักไซร้ “นี่แนะท่านจ๋า ปลานี้ท่านได้ จากที่ไหนมา”
“เรานี้จับปลา มาจากลำธาร” “ท่านทำอย่างไร บอกให้แจ้งใจ จะได้ไหมท่าน” “แหย่หางลงไป
ที่ในน้ำใส่ นั่งคอยไม่นาน ปลาวัดหางได้ จงอย่าตกใจ ฮะฮ้าได้การ ดึงหางขึ้นมา แล้วจึงจับปลา
ใส่ตะกร้าหวานหวาน” กระต่ายขอบใจ ที่หมาป่าบอกให้ แล้วรีบวิ่งไป ที่ริมลำธาร ทำตามหมา
ว่าไม่นานฝูงปลา ก็มากัดหาง เพราะนึกว่าเนื้อ ที่เขาล่อเหยื่อ กระต่ายร้องคราง เจ็บถึงหัวใจ
แต่ ความอยากได้ ปลายอมทุกอย่าง ครั้นทนไม่ไหว เจ็บปวดสุดใจ ดึงหางทันใด หางจึงขาดกลาง หนู หนูรู้ไหม คะว่าทำไม เจ้าพวกกระต่ายหางสั้น รู้แล้วเล่าต่อ ให้น้องน้องฟัง แล้วจงระวัง
อ อย่าเชื่อคนเลว
หนูน้อยกับหมาป่า
วันหนึ่งหนูน้อย แม่บอกให้คอย นำขนมให้ย่า ผู้อยู่บ้านไกล ที่ในราวป่า อย่าได้ชักช้า
รีบมารีบไปไป หนูน้อยรับคำ ว่าจะจดจำ ที่แม่บอกให้ จึงออกจากบ้าน เข้าป่าทันใด พบดอกไม้ สีส สีสดใสน่าดู หนูน้อยดูพลาง เอาตะกร้าวาง เก็บดอกไม้อยู่ หมาป่าเดินมา จึงเข้าไปดู ทำอะไร
อยู่พุ่มไม้หนา
หมาเห็นหนูน้อย ถามว่า”หนูคอย ผู้ใดหนูจ๋า”
หนูน้อยได้ยิน จึงตอบวาจา “จะไปหาย่า ผู้อยู่บ้านไกล”
หมาป่าถามว่า “บ้านของคุณย่า ของหนูอยู่ไหน”
“อยู่ที่ชายป่า ใกล้ภูเขาใหญ่ ไม่ใกล้ไม่ไกล จากในป่านี้”
หมาป่าดีใจ แล้วรีบวิ่งไป บ้านย่าทันที แล้วมันก็ฆ่า คุณย่าเป็นผี แล้วทำเป็นที
คุณย่านอนเตียง หนูน้อยเดินมา ถึงบ้านคุณย่า ขึ้นบนเฉลียง หมาป่าได้ยิน จึงทำเป็นเสียงย่า
“มาที่เตียง นี่เถอะหนูน้อย”
หนูน้อยแปลกใจ ว่าเพราะเหตุใด คุณย่าไม่คอย เปิดประตูให้ แล้วจึงกล่าวถ้อย “คุณย่าท่าน
คอย หนูนานไหมคะ” “คุณแม่ท่านใช้ นำขนมนี้ไซร้ มาให้คุณย่า” แล้วจึงเข้าใกล้ ครั้นเห็นในตา
ของ เจ้าหมาป่า หนูน้อยก็ตกใจ "คุณย่าเจ้าขา เหตุใดในตา คุณย่าจึงใหญ่”
หมาป่าจึงว่า “ย่ามีตาใหญ่ ก็เพื่อมีไว้ใช้ดูเจ้าไงเจ้าหนู" “คุณย่าเจ้าขา เหตุใดคุณย่า จึงมีใบหู ใหญ่มากนักหนา” หมาป่าจึงว่า เอาไว้ฟังเสียงหนู ย่าจึงมีหูทั้งยาวทั้งใหญ่”
“คุณย่าเจ้าขา ปากของคุณย่า ใหญ่กว่าใครใคร”
หมาป่าจึงว่า “ข้ามีปากใหญ่ เพื่อเอาไว้ใช้กินเจ้าแก้วตา”
ว่าแล้วทันใด ไล่จับหนูน้อยไว้ ตั้งใจจะฆ่า หนูน้อยตกใจ จึงกล่าววาจาช่วยด้วยพ่อจ๋า
ช่วยหนูสักที” ผู้ชายสูงใหญ่ มือถือปืนไฟ เข้าในบ้านนี้ แล้วฆ่าหมาป่า ช่วยหนูน้อยคนดี
ไว้ทันท่วงที มิมีอันตราย หนูน้อยดีใจ พ่อมาช่วยไว้ หนูน้อยจึงไม่ตาย แล้วก็กลับบ้าน
อยู่สุขสบาย ขอจบนิยาย เรื่องนี้ไว้ที